นำเสนอข่าวโดย โดดเด่นดอทคอม
ภาพ พันทิป
ผู้สื่อข่าว เว็บไซต์โดดเด่นดอทคอม ( www.dodeden.com ) รายงานว่า ได้มีสมาชิกเว็บไซต์พันทิปตั้งกระทู้ว่า “เมื่อตัดสินใจลาออกจากงานประจำในวัย 24 ปี”
โดยมีเนื้อหาว่า “เชื่อว่าหลายคนมีความฝันที่จะเป็นเจ้าของกิจการ แต่….ใช้คำว่า “ไม่ได้มีทุนเหมือนพวกคนรวยๆนี่” มาเป็นข้ออ้างในการดับฝันของตัวเอง
ผมก็เป็นคนนึงที่ไม่ได้มีทุนมาตั้งแต่เกิด แต่อาศัยคำว่า “ได้ครับ” “เดี๋ยวจะลองทำดูครับ” ในการทำงาน ใครใช้อะไรทำหมด ไม่มีเกี่ยง คอยศึกษาความรู้ใหม่ๆ เก็บเงินเรียนคอร์สสั้นๆเพิ่มเติม จนเงินเดือนขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมอายุ 24 มีเงินเก็บอยู่ก้อนนึง
จึงมาลงทุนเปิดร้านขนมเล็กๆ ตามความฝัน และออกจากงานประจำ…
เหตุผลที่ตัดสินใจก้าวออกมาเปิดร้านเอง ก็เพราะอยากจะลองใช้ความคิดของตัวเองให้ได้ 100% เพราะถ้าทำงานประจำ เวลาเรามีความคิด ไอเดียใหม่ๆ ก็มักจะถูกเบรคให้กลับมาคิดในรูปแบบเดิมๆ เก่าๆ อยู่อย่างนั้น
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากให้หลายๆคน ได้ปรับเปลี่ยนมุมมองในการที่จะทำตามฝันของตนเอง แทนที่จะนั่งน้อยใจว่า ไม่ได้เกิดมารวย พ่อแม่ไม่มีทุนให้ ได้ลองคิดใหม่ครับ ว่าหนทางยังมี
ถึงแม้ว่าวันนี้ผมยังไม่ใช่คนที่ประสบความสำเร็จ แต่ผมเชื่อว่าถ้าผมพยายามมากพอ ซักวัน…มันจะต้องสำเร็จ
จากเดิม ตึกเล็กๆนี้ เคยเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวมาก่อน ซึ่งมีแต่คนบอกว่า ยากนะ ทำตรงนี้ ,แน่ใจแล้วหรอ , ที่ปราบเซียนเลยนะ แต่ผมก็ยังไม่หยุดที่จะทำตามฝัน
ขอออกตัวก่อนเลยนะครับว่าภาพยนต์เรื่องนี้ เพิ่งดำเนินไปได้เพียงช่วงแรกเท่านั้นครับ ผมก็ยังไม่รู้ว่า เนื้อเรื่องต่อไปจะเป็นอย่างไร จะจบลงอย่างแฮปปี้เอ็นดิ้ง ฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมว หรือว่าจะดับอนาถแหกโค้งตั้งแต่กลางเรื่อง
แต่ที่อยากแชร์เพราะว่า….อยากให้ข้อคิดในการ “เริ่มต้น” สำหรับผู้ที่มีความฝันครับ
ขอบคุณทุกๆคำแนะนำ และคำติชมนะครับ แน่นอนว่าทุกๆ คอมเม้น ทุกๆความคิดเห็น มีค่าสำหรับผมมากรวมทั้งผู้อ่านทุกท่านด้วย ในการที่จะพัฒนาตัวร้าน หรือตัวผลิตภัณฑ์ หรือแม้แต่ตัวเอง
อย่างไรก็ตาม ผมขอชี้แจงให้ทุกท่านที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ เพื่อให้เกิดการเข้าใจที่ตรงกันตามนี้ครับ
1. กระทู้นี้ผมตั้งใจที่จะแชร์ทัศนคติ และความคิด ประสบการณ์ต่างๆ ครับ ผมจึงไม่อยากที่จะเปิดเผยชื่อร้านและตำแหน่งร้านครับ
( แต่เมื่อคืนก็ดันเผลอลงรูปที่มีชื่อร้านไป แต่ตอนนี้ลบแล้วครับ) เกรงว่าจะกลายเป็นกระทู้โฆษณาไป ตามที่หลายท่านได้แนะนำครับ
2. ที่ผมสร้างกระทู้นี้ขึ้นมา ไม่ได้มีเจตนาที่จะบอกว่า ทุกท่านต้องลาออกมาเปิดร้านไวๆนะ แต่…อยากให้ทุกได้ทัศนคติในการทำความฝัน
อยากให้ทุกท่านมีกำลังใจที่จะทำงาน มุ่งมั่นในสิ่งที่ทำอยู่ และพัฒนาศักยภาพของตนเอง ให้สามารถบรรลุเป้าหมายครับ
ขอขอบพระคุณด้วยใจจริงสำหรับทุกคำแนะนำติชม และทุกกำลังใจนะครับ หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ครับ”
เริ่มต้นด้วยการเปลี่ยนฝ้า และถอดพัดลมอันน่าสะพรึง ที่จินตนาการไว้เสมอว่า มันจะหล่นลงมาสะบั้นคอ
ติดไฟ เพื่อเพิ่มความสว่าง
ใส่คานใหม่ เพื่อความปลอดภัย
เก็บสี บริเวณเคาท์เตอร์ ที่เห็นยืนเท้าสะเอวเก๊กหล่ออยู่ นั่นคือท่านพ่อของผมเองครับ ซุปเปอร์ฮีโร่ของผมเลยครับ คนนี้
เกรงว่าด้านหลังจะน่ากลัวเกินไป สำหรับคนที่ไม่ค่อยชอบสิ่งลี้ลับ เลยต้องทำฉากกั้นซักหน่อย
เก็บสีเรียบร้อย เอาเคาท์เตอร์มาวางแล้วครับ เนื่องจากประหยัดงบ เลยใช้ตู้ที่มีอยู่แต่ไม่ใช้แล้ว มาวางแทนครับ ประหยัดงบได้หลายอยู่
อันนี้เป็นแบบ ที่คิดไว้ครับ พอดีใช้โปรแกรมไม่เก่งครับ เลยออกมาประมาณนี้ 55555
เปรียบเทียบก่อนทำกับหลังทำสีครับ
เนื่องจากอิฐ ปูนและค่าแรงในการก่อค่อนข้างแพง เลยเลือกที่จะใช้ Wallpaper 3D แทนครับ คุณภาพโอเคเลยครับ มีนูนๆเป็นมิติ
เริ่มตกแต่งผนังด้วยกรอบรูปและชั้นวางครับ นายช่างใหญ่ก็ยังคงเป็นฮีโร่ของผม นั่นก็คือคุณพ่อนั่นเอง
ติด Wallpaper เรียบร้อย ทั้งด้านนอกและส่วนของพื้นที่เค้าท์เตอร์ แล้วก็เอาเก้าอี้มาลงครับ ที่เห็นกล่องเหลี่ยมๆนั่นแหละครับ เก้าอี้ 55555
90% สำหรับการเปิด All about FRESH
โต๊ะมันโล่งๆ เลยงัดวิชาการจัดดอกไม้สไตล์ มั่ว มาลองยัดๆใส่กระป๋องครับ
อันนี้เป็นโต๊ะเดี่ยวครับ สำหรับมานั่งกระหนุงกระหนิง ฟรุ้งฟริ้งๆ ^^
สุดท้ายแล้ว มาพูดถึงเรื่องขนมนิดนึงนะครับ ไหนๆก็ Tag ห้อง ก้นครัวแล้ว แต่จริงๆ ผมก็ไม่ได้อยากจะมาโชว์ตัวสินค้าซักเท่าไหร่ครับ อยากให้กระทู้นี้เป็นกระทู้แชร์ประสบการณ์ แชร์ทัศนคติ มากกว่าที่จะเป็นการโฆษณาครับ
นี่ล่ะครับ ขนมที่เป็นตัวหลักของร้าน
Brownie นั่นเอง หลังจากลองหาสินค้าหลายชนิดมาก สุดท้ายก็มาลงที่ตัวนี้ เพราะหลังจากที่เพื่อนๆ ได้ชิม ก็บอกว่าโอเค
อาจจะมองว่า Brownie เป็นขนมที่ทำง่าย และมีขายทั่วไป แต่จริงๆแล้ว ผมกับเพื่อนได้ทดลองทำเจ้าขนมบราวนี่นี่แหละ มาเป็นเดือนๆ น้ำหนักขึ้นมาประมาณ 10 กิโลกรัม
เพราะอะไรน่ะหรอครับ ช่วงที่หัดทำนั้น ผมยังทำงานประจำอยู่ กว่าจะเลิกงานประจำกลับมาถึงที่เริ่มทำก็ 3-4 ทุ่ม กว่าจะอบเสร็จ แช่เย็น รอเจ้าบราวนี่คงตัว ก็ล่อไป เที่ยงคืนกว่า – ตี1 แทบทุกวัน
หลังจากทำเสร็จ ก็ไม่ทำไงครับ ชิมครับ ชิมเป็นปอนด์ๆ หลังๆมาก็ชิมน้อยลง แต่เพราะหิวครับ ก้ออกไปหาอะไรกินข้างนอกอีก ทั้งที่เวลาประมาณ ตี-ตี3 แล้วก็นอน ตื่นเช้ามาทำงานต่อ
จริงๆ ตอนทำร้านได้ 90% แล้ว ผมก็ยังไม่สามารถเปิดขายในร้านได้ครับ เนื่องจากยังไม่มีเวลา ก็เลยต้องอาศัยขายหน้าร้าน ตอนเลิกงานไปก่อนครับ อีกอย่างคือเพื่อทดลองขายด้วยครับ ว่าจะมีลูกค้าสนใจหรือไม่
พยายามจัดแต่งแก้ว ให้ดูน่าดื่มครับ และคอยสอบถามลูกค้าครับ ว่าอยากให้ทางร้านมีอะไรเพิ่มบ้าง ก็คอยพัฒนาเรื่อยๆครับ ขออนุญาตลงเพียงส่วนนึงนะครับ
ประเด็นหลักที่ลงรูปนี้ เพราะอยากให้ผู้ที่ทำธุรกิจ หันมาคำนึงถึงการเพิ่มมูลค่าของสินค้าให้ดูคุ้มค่ากับราคา มากกว่าที่จะลดคุณภาพของสินค้าเพื่อลดต้นทุนครับ
ดำเนินมาถึงตอนจบของกระทู้นี้ หากท่านใดอยากสอบถามข้อมูลของอุปกรณ์การตกแต่งร้าน หรืองบประมาณ แนะนำติชม สามารถ PM มาได้เลยครับ ยินดีตอบทุกคำถามครับ
สิ่งสุดท้ายที่อยากจะฝากไว้ครับ
แน่นอนครับว่าธุรกิจจะดำเนินการไปได้ สิ่งที่จำเป็นต้องมีคือ “ลูกค้า”
ตัวผมเองทำงานด้านการบริการมา ก็ได้พบลูกค้าหลากหลายประเภท สิ่งที่ลูกค้าพกมาด้วยทุกครั้ง เวลามาใช้บริการ นั่นคือ “ความต้องการ” ไม่ว่าจะ ต้องการที่จะได้รับสินค้าที่ดี ต้องการได้รับการบริการที่ดี ต้องการสินค้าที่ราคาคุ้มค่า
แต่เราก็ไม่รู้แน่ชัดว่าจริงๆแล้วสุดท้าย ลูกค้านั้นต้องการอะไร ดังนั้นในการพัฒนาร้าน ผมจึงให้ลูกค้าทุกท่าน มีส่วนร่วมพัฒนาไปด้วยกัน จึงเกิดเป็น Guest Diary เล่มนี้ครับ ขอนำมาแค่บางส่วนนะครับ เพื่อเป็นไอเดียสำหรับทุกท่านครับ
จากตอนแรก ที่ร้านมีเพียงแค่ บราวนี่ครับ กับ เครื่องดื่ม พอมาเห็น ข้อความเหล่านี้ ก็ต้องเริ่มพัฒนาให้มีสินค้าที่ลูกค้าต้องการ
จนตอนนี้มีทั้งขนมปัง เค้ก และอื่นๆอีก เท่าที่ทางผมจะพัฒนาได้เพื่อที่จะตอบสนองความต้องการของลูกค้าครับ
ขอลากระทู้นี้ไปด้วยภาพร้านปัจจุบันครับ ^^ หวังว่าทุกท่านจะได้รับประโยชน์นะครับ สิ่งไหนดี สิ่งไหนไม่ดีจากในกระทู้นี้ ขอให้ทุกท่านพิจารณาและนำมาปรับใช้ในการทำงาน การดำเนินชีวิตกันนะครับ
ผมเชื่อว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น หากวันนี้เรายังไม่สำเร็จ แสดงว่ายังพยายามให้มากพอ ซักวัน…จะต้องสำเร็จแน่ๆ ขอบพระคุณทุกท่านครับ
